Wat maakt dat er in Turkije zo'n geoliede stripindustrie bestaat? En hoe functioneert die? Leden van het Utrechtse stripcollectief De Inktpot zochten in Turkije naar het antwoord. Albo Helm, Niels Bongers, Joshua Peeters en Ronald van der Heide, reisden af naar Istanbul en namen werk mee terug van twintig actuele Turkse tekenaars van dit moment. Zij verzamelden het in Turkartoon, een tentoonstelling ter gelegenheid van de viering van vierhonderd jaar handels- en diplomatieke betrekkingen met Turkije.
Deze tentoonstelling is gratis te bezichtigen in de Haagse Centrale Bibliotheek tot maandag 5 november
Rijke stripcultuur
Voor striptekenaars en -liefhebbers is Istanbul een walhalla. Er is niet alleen een door de staat onderhouden Museum van de Karikatuur dat op een prominente locatie in de stad pronkt met het rijke verleden van de Turkse cartoon en (kritische) illustratie. Maar ook worden er op iedere straathoek stripkranten verkocht met werk van hedendaagse tekenaars en auteurs. Gericht op een volwassen publiek, verkopen de populairste Turkse stripkranten, Uykusuz, Penguen en LeMan, samen wekelijks zo'n 200.000 exemplaren, zonder abonnementen of advertenties. In de tentoonstelling Turkartoon is de rijkdom te zien van deze Turkse stripcultuur. De bij de tentoonstelling horende - rijk geïllustreerde - krant geeft zicht op het ontstaan van Turkse stripkranten. De lezer krijgt een uitleg hoe ze gemaakt worden en wat de functie van deze strips voor de Turkse samenleving is.
Twintig tekenaars
In Turkartoon exposeren Emrah Ablak, Bahadır Baruter, Bahadır Boysal, Mehmet Çağçağ, Semra Can, Cem Dinlenmiş, Selçuk Erdem, Oky, Göksu Gül, Ersin Karabulut, Sönmez Karakurt, Cihan Kılıç, Ipek Özsüslü, MK Perker, Cemal Söyleyen, Memo Tembelçizer, Bülent Üstün, Metin Üstündağ, Kenan Yarar en Betül Yılmaz.
Posts
